Ooghekes in Maleisië: 2015

woensdag 23 december 2015

Myanmar : Mandalay

De kilometers tussen Lake Inle en onze volgende halte leggen we af met een minibusje. Omwille van de bergen op het begin van de route doen we er wel 8u over, ondertussen genietend van taferelen die je bij ons in de jaren 50 zag.

In de tweede helft van de 19de eeuw was Mandalay enkele jaren hoofdstad van een onafhankelijk gebied. Het toenmalige paleis werd verwoest tijdens de 2de wereldoorlog maar op dezelfde plaats gereconstrueerd.

het paleis

eventjes de beentjes losschudden

mistig zicht op Mandalay hill

de 9 koningen

of zijn het er 10 ?

In en rond de stad kan je ook heel wat pagodes en monasteriums bezoeken, de ene al wat ouder dan de andere. Myanmar wordt niet voor niets het land van de duizenden pagodes genoemd, en volgens Liesbet hebben we ze bijna allemaal bezocht.

een 'bladzijde' van het grootste boek ter wereld

een bladzijde per pagode

enz...

de wachters beneden Mandaly hill

Onderweg naar boven komen we even op adem terwijl we kijken hoe iemand in 20 minuten een kunstwerkje maakt door inktstrepen te bewerken met een scheermesje.

kunstwerkjes in inkt getekend met een scheermesje

Het valt steeds op dat Birmezen graag een praatje slaan met de toeristen. 'Where are you from' is waarschijnlijk het eerste Engelse zinnetje dat ze leren. Ze knikken wel van ja als je 'België' antwoordt maar of ze het echt kennen is de vraag. Ze zijn al iets enthousiaster als ze de namen Kompani, Hazard, Fellaini,... horen want die kennen ze hier wel. Zelf zijn ze steeds benieuwd naar hoe Myanmar ons bevalt, hoe lang we hier al rondtoeren en wat we al zagen.

jammer genoeg wist deze jonge monnik niet wat een mailadres was,
om hem deze foto te bezorgen

Myanmar : Inle lake

Ons eerste type vervoersmiddel : we namen een vliegtuig van Yangon naar Lake Inle. Enkele maanden geleden boekten we onze tickets. Twee dagen voor de vlucht kregen we bericht dat onze vlucht gecanceld was maar dat we mee konden met een andere maatschappij. Een dag voor de vlucht kwam er nog een gelijkaardig bericht. Een beetje ongerust trokken we richting vliegveld maar gelukkig bleek alles inderdaad in orde.

Jammer genoeg bleek de ligging van ons hotel minder in orde. Volgens de website waarmee we boekten zou het aan de rand van het dorp nabij het meer liggen, daar waar alle pret te beleven viel. Groot was dan ook onze verbazing toen onze taxi ons afzette bij een schitterend nieuw hotel, jammer genoeg in het midden tussen de velden, op nog een tiental kilometer van Nyaung Schwe. Rustig was het er wel, dat moet gezegd worden, afgezien van die nacht dat de geluidsinstallatie van het monasterium naast het hotel, van 3 tot 4 uur eindeloze gezangen schalde. Helaas wou de trance bij ons niet komen.

De eerste dag moesten we ons noodgedwongen opsplitsen. Liesbet had wat last van reizigersziekte, dus trokken Astrid, Simon en Wouter op fietstocht in de omgeving terwijl ik op de patiënt paste. Mijn boek heeft er wel bij gevaren en ondertussen kon ik de landbouwactiviteiten rondom bekijken. Vava zou al even geïnteresseerd geweest zijn, zo niet meer, in de verhalen over de ossenkarren en de kleine pikdorser, als hij naar de foto's van de pagodes zou gekeken hebben. De fles wijn van de lokale 'estate' die de anderen bezochten smaakte bij ons diner.

De volgende dag konden we gelukkig weer allemaal op stap, of liever op de boot. De vele paaldorpen op het Inlemeer kan je enkel op die manier bezoeken. We bezoeken zilversmeden, sigarenmakers, houtsnijders en botenmakers, wevers en natuurlijk probeert iedereen zijn centje mee te pikken uit de buidels van de toeristen. Daarnaast heb je ook de drijvende groentetuinen en natuurlijk de vissers. Vooral door deze laatste groep draagt bij tot de bekendheid van het meer door hun bijzondere peddeltechniek. Al rechtopstaand met de peddel onder de oksel en duwend met hun benen bewegen ze zich langzaam vooruit. Zo hebben ze hun handen vrij om hun netten uit te werpen. Van ver lijkt het alsof ze op het water wandelen. Je waant je enkele decennia terug in de tijd, tot ze hun GSM uithalen en voor de grotere afstanden hun motors aantrekken.